Prolog

Blog jest o tematyce, którą nie każdy musi lubić i wydaje się być przeznaczony tylko dla wtajemniczonych. Mimo to będę się starała wszystko jasno opisać i zachęcam do czytania wszystkich; może zmienią nieco swój punkt widzenia.

~

- Hmmm... - mruknęłam w zamyśleniu, widząc spory tom oprawiony w brązowawą skórę, który wcześniej umknął jej uwadze.

Biblioteka - na Ziemi nie było miejsca, w którym Cosette spędzałaby więcej czasu. Godzinami potrafiła przesiadywać nad starymi książkami, których idee tak ją fascynowały. Dla większości osób te dzieła nie mają najmniejszego znaczenia; twierdzą, że są przestarzałe, a w życiu trzeba iść zawsze naprzód i nie oglądać się za siebie. Jednak dla dziewczyny księgi, z okresu młodości tych ludzi, były czymś zupełnie nowym; nie odwracała się za siebie, tylko szła naprzód w odkrywaniu dawnej literatury. Mogłoby się wydawać, że w bibliotece nie było tomu, który nie przeszedłby przez jej degustację, ale za każdym razem, gdy przychodziła po nową porcję wrażeń, przerażał ją ogrom nieprzeczytanych książek, które aż proszą się o kolejnych czytelników. Wybranie jednej z nich było zawsze najtrudniejsze.

Mimo tego, że książki były tu "poupychane" po wszystkich kontach Cosette znała je wszystkie, chociażby z widzenia.

 Książka, którą trzymała teraz w ręce była inna od pozostałych i nieznana jej dotychczas. Zaintrygowała ją bogato zdobiona okładka.  Pozłacane wzory układały się w finezyjnie biegnące od dołu okładki do jej środka. W miarę wzrastania coraz bardziej zbliżały się do siebie, żeby w końcu połączyć i stworzyć podkładkę na nazwisko autora. Przynajmniej tak to wyglądało, bo napis był tak zdarty, że nie dało się go przeczytać. Po Cosette przeszedł dreszcz. Czuła, że zaraz będzie mogła odkryć coś nowego i wartościowego. To uczucie towarzyszyło jej za każdym razem kiedy znajdowała w bibliotece coś nowego.  Nie mogąc dłużej czekać otworzyła pierwszą stronę, na której widniały następujące słowa:

czujesz to

cokolwiek

bo ja nie 

ludzie przechodzą i mnie nie widzą

ja do nich wołam oni mnie nie słyszą

nie czuję głodu anie zmęczenia

nie czuję nawet samotności, a jest koło mnie 

ale tu musi coś być

chociażby pustka

chociażby chłód

a może strach

cierpienie

nie to też nie to

widzę to 

te sceny 

historia przemyka obok mnie 

tak szybko, że nawet nie czuję jej upływu

nie czuję nic

ani pustki

ani chłodu

ani nawet strachu

czy cierpienia

Dziewczyna tyle razy już czytała wiersze, ale ten wydawał się jej szczególnie poruszający. Jakby dokładnie opisywało coś co dopiero nastąpi, ale może nigdy tego nie będzie. 

To była ostatnia rzecz jaką poczuła poza znużeniem i ciemnością.